Selvi Atıcı - Kimliksiz || Kitap Yorumu

Yazar: Selvi Atıcı

Yayınevi: Müptela Yayınları

Sayfa: 520

Yıl: 2015

"Seni sevmekten nasıl vazgeçebilirim ki? Ben geçsem bile kalbim vazgeçmez..."

Deryal Yiğit, nam-ı diğer Kimliksiz... Kirli geçmişiyle, acımasızlığıyla, kadınlara değer vermeyişiyle bilinen karanlık bir adam... Garip takıntıları ve sadece kendine sakladığı sırlarıyla kendi çöplüğünden yarattığı krallığında hükümdarlığını süren Deryal'in hayatına Burcu bomba gibi düşmüştü. 

Burcu, Deryal'in yeni takıntısı mı, yoksa hayatının yörüngesini tamamen değiştirebilecek olan tek kadın mıydı? Sırları ve çözemediği sorunlarıyla Deryal'in hayatına girmek zorunda kalan Burcu, omuzlarına binen tonlarca yükün arasında aşkı kaldırabilecek miydi?

Bir mektup ta ben yazayım!

Bazen insan bir şey ister, çok ister. Ve olduğunda da içi içine sığmaz, gerçekleşmesizle kalbi patlar gibi olur. İşte benimde en istediklerimden biriydi “Kimliksiz” kitap olsun; dokunayım, sarılayım, sayfalarında parmaklarım dolaşsın. Oldu, çok ta güzel oldu.

Yazarı nasıl tanıdım? Ya da ne şekilde tanıştık, hiç hatırlamıyorum ama kalbime işleyen satırları “Neden” kurgusuyla başladı. Tesadüfi şekilde okuduğum satırlar gerçek hayatta yaşanmış hissini kalbime tepelemesine doldurmuştu. Keza diğer yazılar tüm “kitap”larda öyle!

Kimliksiz... Deryal, Burcu’su, Adem, Şirin ve diğer tüm karakterler.

Hikaye halindeyken, son anda okuma fırsatına erişip Adeeeem diye inlediğim, Deryaaaal diye sızlandığım bu kurgu kitap olarak ele almak bambaşka tat ve his.

Duygularımı köşeye iteleyip -artık ne kadar olursa- yorumuma geçeyim.

Kitap başlı başına enfes tat. Kapağı, tasarımı, içi dışı tamamı on puan lakin... Yayınevi niye yazı puntosunu bu kadar ufaltmış anlayamadım. Maksat okurun okuyamaması mı? Ayrıca... O kapaktaki yazılar niye kabartısız? Ben kapağa dokununca o kabartıyı neden hissedemeyeyim, bu zevkten neden ve ne için mahrum kaldık? 

Ayraç! A-şık oldum! O ne şahane bir ayraç o, bittim bittim.

Ve kapaktaki Deryal’in hali bana çok etkilendiğim sahnelerden birini anımsattı:

***

“Gömleğini çıkar... Acele et!” dedi. Emir şaşkın bakışlarla bakarken, Deryal öfkesini içinde tutmaya çalışıyordu. “Ne bekliyorsun?” dedi sesini kontrol etmeye çalışarak. İki dakika sonra Deryal, Emir’in gömleğini üzerine geçirmiş, araca binmiş ve olanca hızıyla ilerliyordu.

***

Neyse...

Gene çenem düşmeden yorumuma döneyim.

‘Onu göremese de iyi tanıyordu. O, “Kimliksiz”di.’

Kitabın çarpıcı cümlelerinden yalnız biri. Yazara övgü yağdırmama luzum yok. Ustaca yazımı, akıcı dili, su gibi akıp giden anlatımı, duygu yoğunluğuna saran hikayesiyle kremalı pastadan farklı yoktur. Sıkmadan, beklettirmeden okunup gitmekte kitap ve öyle kendine bağlamakta ki...

Her bir karaktere ayrı ayrı bağlanmışımdır. Kah güldüm, çoğu yerde kahkaha attım, kah ağladım, hemde hıçkırarak... Ne desem nasıl doğru cümlelerle aktarsam ki?

Bir kere kitap bitince boğazda bir şey düğümleniyor. Aşk öyle hissedilir, öyle elle dokunulur oluyor ki nefes kesiliyor. Kitaptaki eklenen sahneler... Mektuplara bayıldım, öyle bir aşk, öyle masumluk.... Çaresizlik. İşledi içime, sızlattı kalbimi. Ne desem ki. Yahu bana anlattırmayın, en yakın kitapçınıza koşup alın kitabı ve sizde “gerçek” duygulara batıp o tadı alın.

Ellerine, yüreğine ve kalemine sağlık Selvi Atıcı. Mürekkebin kurumasın, ebediyen hep yaz. Sen yaz ki ben okuyayım!

Edit: Bir teşekkür de “Kimliksiz”in ortaya çıkmasını sağlayan Tuba Özkat’a gelsin! Var ol kuzucum